Беларускай таксістцы ў Польшчы трапіўся пасажыр, які нечакана здзейсніў яе мару
19- 30.10.2024, 20:23
- 34,504
Цуды здараюцца не толькі, «калі гадзіннік дванаццаць б'е», але і калі на ім пераводзяць стрэлкі.
Прынамсі, так адбылося з беларускай Юліяй, якая жыве ў Беластоку і падзарабляе ў таксі. У тую сваю змену яна ўжо збіралася ехаць дадому, як раптам падвярнулася замова па дарозе. А потым гэтак жа пасажыр, які раптам разгаварыўся, спытаў таксістку, пра што яна марыць. Раніцай дзяўчына даведалася, што яе мара цяпер цалкам рэальная. Гэтай добрай гісторыяй яна падзялілася з «Люстэркам».
«І пытанне: “А якая ў вас мара?” Я сумелася»
Юлія тры гады жыве ў Польшчы і ў Беларусь праз пагрозу пераследу паехаць не можа. Вечарамі, асабліва ў пятніцу і выходныя, дзяўчына часта падзарабляе ў таксі. Так было і ўначы з 26 на 27 кастрычніка. Блізу трэцяй гадзіны раніцы яна ўжо сабралася адключаць праграму і ехаць дадому адпачываць, як прыйшла яшчэ адна замова – якраз па дарозе.
Дзяўчына парадавалася, што не давядзецца ехаць дадому «пустой», але яшчэ не ведала, якую ролю ў яе жыцці выканае гэтая падзея.
– Пад'язджаю – там банкетная зала. Унутры віселі лічбы 60 – відаць, у кагосьці быў юбілей, – расказвае Юлія. – Сядае мужчына, паляк, ён вельмі хацеў пагаварыць усю дарогу, а ехаць было блізу дзесяці кіламетраў – паводле часу нармальна. І расказваў мне пра жонку, дзяцей, чым ён займаецца, як быў у сябра на юбілеі, яшчэ нешта. Потым літаральна секунда цішыні – і пытанне: «А якая ў вас мара?» Я сумелася... Ён пытаецца: «Ну, што б вы цяпер больш за ўсё хацелі?»
Юлія адказала, што ўжо тры гады не бачыла сястру і вельмі хоча, каб тая прыехала да яе ў Польшчу. Яна ўжо выслала гасцявое запрашэнне, застаецца пытанне з грашыма – афармленне візы паводле цяперашніх мерак для сям'і каштуе дорага.
– Тут ён пытаецца, колькі ўсяго на гэта грошай трэба, маўляў, скажыце суму. Ну, я тлумачу: запісацца на візу – 600 злотых (498 беларускіх рублёў, тут і далей курс Нацбанка на 30 кастрычніка. – Заўв. рэд.), збор – 35 еўраў (126 рублёў), страхоўка ў раёне 150 злотых (125 рублёў), квіткі, у цэлым недзе 1000–1300 злотых (830–1079 рублёў). Ён кажа: «Я вам дапамагу». Неяк няёмка становіцца ў такія моманты… Ён такі: «Мы з жонкай любім дапамагаць людзям – дайце свой нумар».
«Раніцай прачынаюся – у мяне ў тэлефоне эсэмэска са словамі “На здзяйсненне мары” і на карце 1300 злотых»
Беларуска пакінула пасажыру нумар, але нічога не чакала ў адказ і нават была ўпэўненая, што той забудзецца.
– Думаю: чалавек які выпіў пасля дня нараджэння – гэта ноч, ён заўтра і не ўспомніць. Тут мы пад'язджаем да яго дома, ён выходзіць з машыны, я разварочваюся, а ён пачаў мяне тармазіць. Адчыняю акно, і гэты мужчына кажа: «Перавяду вам грошы зараз». Заходзіць у інтэрнэт-банкінг, а той не працуе: у гэтую ноч якраз пераводзілі гадзіннікі, быў тэхнічны перапынак. Кажа: «Ну, тады ўжо дакладна заўтра». Я яго падзякавала і з'ехала. Раніцай прачынаюся – у мяне ў тэлефоне эсэмэска са словамі «На здзяйсненне мары» і на карце 1300 злотых. Гэта зусім незнаёмы чалавек, ён проста вось так пастанавіў дапамагчы! – дзівіцца суразмоўца. – Я ўжо год падзарабляю ў таксі, і бывалі моманты, калі хтосьці пакідаў вялікія чаявыя – 200 злотых (166 рублёў), 50 еўраў (240 рублёў) – таму што я дзяўчына і спадабалася пасажыру, хтосьці прасіў нумар або Instagram. А тут – увогуле ніякага падтэксту!
Дзяўчына прызнаецца, што зусім не чакала, што той мужчына сапраўды проста так перавядзе ёй грошы, і доўга не ведала, што яму адказаць. Цяпер, дзякуючы гэтаму чалавеку, яе сям'я пачала займацца арганізацыяй паездкі.
– Шчыра кажучы, я, напэўна, паўгадзіны перапісвала паведамленне – «Дзякуй» як быццам занадта проста. Што яшчэ сказаць, я не ведала. У выніку напісала вялікі дзякуй і дадала, што мы з панядзелка пачнем займацца візай, – кажа яна. – Гэтая сума, якая проста на дарозе не валяецца. Калі я сказала сястры, што яна ўжо ў нас ёсць, яна даслала відэапаведамленне, на якім плакала. Ужо ўчора яна заплаціла тыя 600 злотых за запіс за візу. І толькі калі ёй даслалі інструкцыю, дзе, у якім горадзе рэгістравацца на падачу, мне прыйшло ўсведамленне, што адбылося. Да гэтага часу хаджу з адчуваннем, як быццам гэта сон, цяпер мяне «разбудзяць» – і я прачнуся. З тых грошай, што перавёў гэты мужчына, не хочацца ні капеечкі, ніводнага злотага выдаткаваць кудысьці не туды – укласціся цалкам, каб усё атрымалася хутчэй.
«Спадзяюся, цягам некалькіх тыдняў сястра прыедзе. Гэта проста ваў!»
Юлія – старэйшая ў сям'і, у Беларусі ў яе засталіся малодшыя сястра і брат, якіх выхоўвае маці. Мама дзяўчыну ў Беластоку раней ужо наведвала, а вось брат і сястра прыехаць не могуць: ім дазвол на выезд за мяжу не дае бацька. Таму давялося чакаць паўналецця.
– Калі я з'язджала з Беларусі, сястра яшчэ была ў школе. У нас з ёй вельмі-вельмі блізкія стасункі. Калі тата сышоў, маці засталася адна з трыма дзецьмі, я з дзяцінства ўвесь час была з малодшымі, – расказвае беларуска. – Сястра заўсёды ішла да мяне з усімі пытаннямі, я ёй, можа, нават бліжэйшая, чым мама. І гэтыя тры гады відэасувязь нас, вядома, ніяк не ратуе. Вось толькі цяпер ёй споўнілася 18 гадоў, мы адразу заняліся візай. У выніку запрашэнне ў яе ляжыць са жніўня, і мы ўвесь верасень і кастрычнік не маглі ніяк запісацца на падачу. А цяпер, спадзяюся, цягам некалькіх тыдняў сястра прыедзе. Гэта проста ваў!
Юлія паабяцала выканаўцу іх з сястрой мары даслаць фота, калі яны нарэшце сустрэнуцца ў Польшчы. І прыдумала спосаб аддзячыць добраму чалавеку:
– Я разумею, што нешта матэрыяльнае яму дакладна не трэба. У мяне сястра пячэ торцікі, таму, магчыма, яна зробіць торт і мы пад'едзем разам яму сказаць дзякуй.