Лукашэнка пайшоў дарогай Асада
7- Виталий Портников
- 11.12.2024, 14:19
- 18,158
Згода з расейскімі палітычнымі авантурамі заўсёды прыводзіць да краху.
Хуткаплынны крах шматгадовага рэжыму Башара Асада ў Сірыі нагадаў яшчэ і пра тое, які ўзровень залежнасці рэжыму патрэбны лідару РФ Уладзіміру Пуціну.
Такі ўзровень патрэбны для таго, каб дамагацца згоды з самымі непрывабнымі палітычнымі авантурамі. За 16 гадоў, якія прайшлі з часу вайны супраць Грузіі і абвяшчэння Расеі аб прызнанні "незалежнасці" Абхазіі і Паўднёвай Асеціі, Крамлю так і не ўдалося дабіцца ад сусветнай супольнасці згоды з гэтай сваёй пастановай.
Для пераважнай большасці дзяржаў свету яны як былі, так і застаюцца часткай міжнароднай прызнанай тэрыторыі Грузіі. Аднак Сірыя - дакладней, нават не Сірыя, а Сірыйская Арабская Рэспубліка, абвешчаная цяпер ужо скінутым рэжымам - пагадзілася з гэтай "незалежнасцю" грузінскіх рэгіёнаў.
Большасць дзяржаў свету не прызнала анэксіі Крыма, для іх паўвыспа так і застаўся часткай міжнароднай прызнанай тэрыторыі Украіны. Аднак рэжым Асада падтрымліваў сувязі з Крымам так, нібыта гэта рэгіён Расейскай Федэрацыі.
Высвятляецца, для таго каб пагадзіцца з парушэннямі міжнароднага права Пуціным, дыктатара трэба ў літаральным сэнсе слова пасадзіць на штыкі - расейскія штыкі.
Нават з Лукашэнкам гэты нумар усё яшчэ не прайшоў, хаця залежнасць беларускага дыктатара ад яго расейскага апекуна відавочная.
І ўсё ж апошні дагэтуль не прызнаў незалежнасці Абхазіі і Паўднёвай Асеціі. Толькі пасля пачатку вялікай вайны Расеі супраць Украіны, калі беларускаму дыктатару ўжо не было куды адступаць, Маскве ўдалося дабіцца ад яго прыватнай паездкі ў Абхазію і такой жа сустрэчы з цяпер ужо былым "прэзідэнтам" гэтай непрызнанай рэспублікі Асланам Бжаніяй у Менску.
І толькі зараз у Беларусі ўдалося правесці “дні Крыма”. І толькі зараз Лукашэнка сустрэўся з кіраўніком расейскага акупацыйнага кіраўніцтва ў Данецку Дзянісам Пушыліным так, нібыта гэта звычайны кіраўнік расейскага рэгіёну.
Гэта значыць, для таго, каб Лукашэнка павольна, але дакладна пайшоў дарогай Асада, таксама спатрэбілася вайна.
Толькі ў выпадку з Беларуссю - гэта не грамадзянская вайна і дапамога Расеі ў захаванні сірыйскага рэжыму, а імкненне народа да зрынання дыктатара і ўдзел беларускага рэжыму ў вайне Расеі супраць Украіны.
У кожным выпадку, без разумення дыктатарамі таго, што ўласныя суайчыннікі ненавідзяць устаноўленыя рэжымы і іх гатоўнасці ўдзельнічаць у войнах, разлічваць на згоду з парушэннямі міжнароднага права не даводзіцца.
Нават аўтарытарная ўлада выдатна разумее, наколькі небяспечнае парушэнне межаў і як гэта вяртаецца бумерангам кожнай дзяржаве, згоднай з такім парушэннем. Таму спробы Пуціна надаць легітымнасць сваім авантурам, упэўнены, заўсёды будуць асуджаныя на няўдачу. Нават супольнікі Масквы будуць утрымлівацца ад згоды аб незалежнасці Абхазіі і Паўднёвай Асеціі ці анэксіяй украінскіх тэрыторый.
Для такой згоды, як бачым, патрэбная прамая залежнасць — ператварэнне той ці іншай дзяржавы ў марыянетачны рэжым, які наўпрост залежыць ад падтрымкі Масквы.
Але і гэта падтрымка, як мы пераканаліся, не вечная - Башар Асад, які абяцаў яшчэ ў 2014-м годзе, што не будзе паводзіць сябе так, як павёў сябе былы ўкраінскі прэзідэнт Віктар Януковіч, адправіўся тым жа маршрутам у Маскву. Ягоны крах перакрэслівае ўсе папярэднія дыпламатычныя поспехі Крамля.
Цяпер Януковіч можа падзяліцца досведам з Асадам, а таму, думаю, не перашкаджала б падзяліцца досведам з Лукашэнкам: згода з расейскімі палітычнымі авантурамі заўсёды прыводзіць да краху.
Віталь Портнікаў, “Крым.Рэаліі”