Адна Чамаданіха чаго вартая!

Ухань - гэта не толькі ковід.

Учора многія знаёмыя раптам успомнілі, што ў пандэміі ковіда ў гэтыя дні першы юбілей - роўна пяць гадоў таму, у снежні 2019 года, ва Уханю былі зафіксаваныя першыя выпадкі пнеўманіі невыразнага паходжання з цяжкім цячэннем. Потым было распаўсюджванне па ўсім свеце, каранціны, закрытыя межы і смерці. І да гэтага часу пры слове «Ухань» першая асацыяцыя – пандэмія каранавіруса.

А для мяне ў святле апошніх падзей у свеце гэты кітайскі тапонім асацыюецца з падзеямі зусім не пяцігадовай, а векавой даўніны. І ўсё больш трывалымі здаюцца асацыятыўныя ніткі паміж тагачасным Кітаем і сённяшнім светам. Менавіта ва Уханю ў 1911 годзе дробны, стыхійны і хутка здушаны бунт салдат артылерыйскага дывізіёна прывёў да краху трохсотгадовай дынастыі Цын. Жаўнеры ўзбунтаваліся не за ідэю, а супраць афіцэрскага самавольства, і адмовіліся падпарадкоўвацца. Лакальны бунт хутка здушылі. Але праз два тыдні ўзбунтаваўся сапёрны батальён, да якога далучыўся той самы артылерыйскі дывізіён і яшчэ два палкі пяхоты. Усе разам захапілі Ухань, а ўвішны генерал Лі Юаньхун тут жа абвясціў дынастыю Цын зрынутай, а Кітай - рэспублікай. Тады ўлада вярнула з высылкі апальнага палкаводца Юань Шыкая і прызначыла яго прэм'ер-міністрам. Юань Шыкай, атрымаўшы ў распараджэнне цынскае войска, некаторы час імітаваў бурную дзейнасць у аднаўленні бунту, але ў той жа самы час вёў перамовы з рэспубліканцамі. Перамовы былі складанымі, але сутнасць простая: хлопцы, калі вы згодны, што я прэзідэнт, то нам па дарозе, і разам мы чортаву імперыю пашкуматаем за тры дні. Стукнулі па руках - і маньчжурскай дынастыі Цын, якая непадзельна кіравала Кітаем тры стагоддзі, не стала. Потым Шыкай, праўда, таксама паспрабаваў абвясціць сябе імператарам, але кітайцы, якія разварушаныя кітайцы, яго зрынулі. А чаго мудрыць, дарожка вось пратаптаная.

Тыдзень таму, таксама ў пятніцу, я пісала аб тым, як хутка і нечакана разбураюцца дыктатуры. Але тады Башар Асад яшчэ фармальна быў кіраўніком Сірыі. Да нядзелі ад прэзідэнцтва Асада застаўся хіба што ягоны былы прэм'ер-міністр, які паспяшаўся заявіць, што будзе супрацоўнічаць з новай уладай. А сам Асад уцёк у Маскву (куды ж яшчэ?), дзе зараз і будзе пенсіянерстваваць, здаючы свае загадзя набытыя паўтара дзясятка кватэр. Цікава, а ён будзе пісаць у аб'явах "здаю толькі славянам", як гэта прынята ў Маскве? Зрэшты, чорт з ім, з Асадам, сёння пра Ухань. Такім чынам, ссыльны адстаўнік і генерал-прайдзісвет, які скарыстаўся незадаволенасцю салдат, нават не якія замахваліся на кіроўную дынастыю, у імгненне вока знішчылі імперыю. А зараз пытанне: наколькі Лукашэнка можа быць упэўнены ў старшыні, скажам, Лельчыцкага выканкама? Ці Пінскага? Або любога іншага з сотні з гакам раёнаў?

Сумняваюся, што раённыя правадыры, а тым больш іх намеснікі праходзяць праверку спецслужбаў аж да рэнтгенаўскіх здымкаў душы. І няма ніякай гарантыі, што калі на тэрыторыю раёна раптам увойдзе, як у Курскую вобласць Расеі, якое-небудзь падраздзяленне беларускіх добраахвотнікаў з УСУ ці проста натоўп мужыкоў з абрэзамі, мясцовая ўлада будзе супраціўляцца. Па-першае, няма чым - не ў кожным раёне знойдзецца дэсантная брыгада, - па-другое, няма чаго. У кожнага з дробных чыноўнікаў напэўна знойдзецца асабістая крыўда - ужо як раве благім голасам Лукашэнка на падначаленых «вы ўсё ў мяне ў кайданках адсюль сыдзеце!», - ведаюць усе. Але менскі чыноўнік яшчэ можа згубіцца дзе-небудзь на прасторах Каменнай Горкі, а раённы - ніяк. Калі яго зняславілі на якой-небудзь селектарнай нарадзе, гэта вечная раённая слава. І вечная крыўда. І кожны мужык з абрэзам, які вымавіў "Гайда са мной", можа стаць трыгерам.

Зрэшты, навошта хадзіць далёка, у прымежныя раёны? Давайце паглядзім на сталіцу і на сталічную чэлядзь, якая дэманструе адданасць і кітайска-балванчыкавую гатоўнасць ківаць. Няўжо Лукашэнка сур'ёзна думае, што гэта надзейныя людзі, у якіх няма ніякіх рахункаў да яго асабіста і да таго, у што яны разам увязаліся? Вось уявіце: ёсць нейкі Балаба, пра галінастыя рогі якога беларусы даведаліся са зліву тэлефонных размоў ягонай жонкі з мілым сябрам, які яшчэ і падначалены таго Балабы. Зліў здабылі кіберпартызаны. Скажыце, ці можа Балаба ненавідзець кіберпартызан? Кіберпартызаны - гэта хто? Ці што? У іх няма імёнаў, асоб, адрасоў, нумароў тэлефонаў. Гэта карцінка ў кампутары. Але нельга ж ненавідзець кампутар. Або электрычны ток. Або разетку. А вось таго, хто прымусіў дзейнічаць так, каб тэлефонныя размовы жонкі ўрэшце невядомыя хакеры выклалі ў сетку, - проста. Ці Чамаданіха - прабачце, ужо і не згадаю, як яе клічуць, - няўжо можа ненавідзець нейкага хакера? Хакер для яе - абстракцыя, вышэйшы розум, які адкрыў ёй, а заадно і ўсім дзевяці мільёнам насельніцтва Беларусі, як называюць яе калегі ў тэлефонных размовах, курыльнях і кабінетах. Адпомсціць абстракцыі немагчыма.

Так што на месцы Лукашэнкі я б для бяспекі, перш чым увайсці ў любое памяшканне, кідала б туды гранату для надзейнасці.

Ірына Халіп, адмыслова для Charter97.org

Вы можаце падтрымаць сайт Charter97.org наступным чынам:

РАЗЛІКОВЫ МУЛЬТЫВАЛЮТНЫ РАХУНАК ДЛЯ АХВЯРАВАННЯЎ:

Назва банка: Bank Millennium S.A.
Адрас: ul. Stanislawa Zaryna, 2A, 02-593, Warszawa
IBAN: PL97116022020000000216711123
SWIFT: BIGBPLPW
Імя ўладальніка рахунку: Fundacja “KARTA ‘97”
рызначэнне аплаты: Darowizna na cele statutowe

Звязацца з намі можна праз адрас charter97@gmail.com