Франтавыя справаздачы расейскага тылу

Гэтага ўжо ніхто не спыніць.

На штабным жаргоне такое пазначаецца панурай абрэвіятурай СПЧ - «самавольнае пакіданне часткі». Ранейшая хвацкая самаволка часоў савецкіх тут і блізка не стаяла. Яна даўно пайшла і схавалася за гарызонтам. Нічога агульнага, ніякага сваяцтва. Тады за такое парушэнне належала хіба што гаўптвахта. А за цяперашнія ўцёкі ў расейскіх войсках можна выклапатаць напоўніцу. Аднак і гэта не спыняе. Уцякаюць з акопаў, з палігонаў, з тылавых частак. З кожным годам усё больш дэзерціраў. І ніякая сіла гэтыя ўцёкі спыніць не можа.

Вось і на зыходзе мінулага тыдня ў Луганскай вобласці яшчэ двое ірванулі са сваіх гіблых пазіцый. Далей ад вайны, куды змогуць дацягнуць. А каб уцёкі скончыліся ўдала, штатную зброю і боезапас прыхапіць не забыліся. І ўсё іншае, што можа спатрэбіцца на абраным шляху. Там шанцаў загінуць ці проста знікнуць не менш, чым на фронце. Аднак многія выбіраюць гэты шлях. І гэтыя двое згаварыліся і ірванулі прэч.

Далёка не просты выпадак на гэтай доўгай вайне. А таму ўсё тут пралічанае, прадугледжанае. І ў чэкісцкага рэжыму для такіх парушальнікаў пуцінскіх законаў і прадпісанняў заўсёды напагатове вялікі комплекс лютых захадаў і мудрагелістых пастак. Уцекачоў тут жа сустрэла вайсковая паліцыя. Яна заўсёды на варце. Але і дэзерціры не лохі. Адкрылі агонь. Афіцэр і двое яго салдат былі забітыя. Іншыя рашучыя захады ўладаў вынікаў пакуль не далі. Пошук уцекачоў працягваецца.

Уцякаюць не толькі якія-небудзь цёмныя мужыкі з крымінальным мінулым. У ліку іншых самавольна якія пакінулі сваё размяшчэнне апынуліся нядаўна і вайскоўцы з даўно вядомых частак. 5 траўня гэтага года 9 дэсантнікаў уцяклі з 299 палка 98 дывізіі ПДВ. Усе са штатнай зброяй і поўным боекамплектам. Што б гэта значыла? Адказу няма. Сакрэт, вялікі сакрэт. А то як бы і іншыя за імі не ўвязаліся.

Усякае здараецца на пярэднім краі. І далёка ў тыле не лепш. А таму ўсе выпадкі і варыянты гэтага праклятага дэзерцірства нават шматлікім вартавым і наглядчыкам не прадугледзець. Толькі што адзін з каналаў непадкантрольнай тэлевізіі расказаў да крайнасці змрочную гісторыю. Нейкі салдат, атрымаўшы туманныя звесткі аб магчымых праблемах у сваёй нядаўна створанай сям'і, паводле нармальных правіл расейскай глыбінкі прызначыў падступнаму спаборніку сустрэчу. Яго гнеў быў настолькі праведным і зразумелым, што поспех доўга яго не пакідаў.

З часткі вырваўся амаль без перашкод. Са зброяй, натуральна, і з боезапасам, вядома. Дабраўся да вызначанага месца. І нават заўважыў яшчэ здалёку, што яго чакае не той хамут, якога ён тут спадзяваўся ўбачыць, а схаваліся непадалёк нейкія вельмі крутыя хлопцы з мясцовых, яўна нанятыя ім для разборкі. Выпрабоўваць лёс уцякач не стаў. Адкрыў агонь на паражэнне.

Расейскія чыноўнікі яшчэ спрабуюць пераконваць электарат, што нічога страшнага тут няма. Якія там дэзерціры! Асобныя выпадкі. Рэдкія ўсплёскі. Ніякіх агульных тэндэнцый. Усё да крайнасці індывідуальна. Як правіла, у аснове такіх здарэнняў - бытавая бязладзіца і застарэлыя крыўды ранейшых гадоў. Вайсковая паліцыя з усім гэтым паспяхова спраўляецца. Праблемы няма. Патрыятызм захліствае акопы. Войска проста рвецца ў бой. І ўвогуле, якія дэзерціры? СПЧ, не больш за тое.

Вось толькі вайны без дэзерцірства не бывае. Гэта ўсім даўно вядома. Аднак цяперашні крамлёўскі рэжым пад кіраваннем мудрага правадыра ідзе сваім шляхам. Адмысловым, пакуль яшчэ недагледжаным. А таму няма ў яго нічога такога і быць не павінна. І калі кагосьці злавілі і заштурхалі ў акопы - там яму і месца. Няма чаго мітусіцца. Рэжым мацнейшы, і ўсё пра ўсіх яму вядома.

Агульную карціну стабільнасці і нечуванай устойлівасці парушае часам хіба што абрыдлая статыстыка. Узнікаюць раптам з нейкіх нетраў лічбы нахабныя. І выяўляецца раптам, што ў мінулым 2024 годзе ў расейскім войску былі пабітыя ранейшыя рэкорды дэзерцірства. «Згодна з унутранай прэзентацыяй для расейскіх чыноўнікаў колькасць задакументаваных выпадкаў дэзерцірства склала 50554 вайскоўцы». Колькі іх засталося яшчэ за рамкамі гэтага строгага дакумента, можна толькі здагадвацца.

Здавалася б, надзейна абклалі магчымых уцекачоў. І вайсковая паліцыя заўсёды на варце. І закон суровы да немагчымасці. Згодна з артыкулам 338 крымінальнага кодэкса Расеі за дэзерцірства прадугледжанае пакаранне да 15 гадоў пазбаўлення волі. Аднак ёсць і паслабленне. Калі ўцекачы ірванулі з фронту не паводле папярэдняй змовы, і да таго ж без зброі, то кожны атрымае 7 гадоў. Падумаць толькі, замест пятнаццаці ўсяго толькі сем год! Што тут казаць, любіць правадыр свой народ. Шчыра і таемна. Магчыма, тут палягае нейкі невядомы для недасведчаных разлік. Толькі ці дапаможа гэта?

Вядома, дэзерціры для ўсякага войска - вялікая праблема. І ўсе робяць з імі па-свойму, але абавязкова да крайнасці строга. Увесну сорак пятага, калі рэжым быў ужо на апошнім дыханні, палявая жандармерыя на загад вярхоўнага яфрэйтара паспрабавала рашуча спыніць дэзерцірства. Салдат і афіцэраў, якія пакінулі пазіцыі, адлоўлівалі і проста развешвалі на дрэвах уздоўж дарог. І забаранялі здымаць пакараных. Афіцэры і салдаты віселі побач, на адных і тых жа галінах. А што было рабіць - ратавалі рэйх, які гінуў. І фюрара заадно. Не дапамагло.

Галоўны бункер неўзабаве апусцеў.

Уладзімір Халіп, спецыяльна для сайта Charter97.org

Вы можаце падтрымаць сайт Charter97.org наступным чынам:

РАЗЛІКОВЫ МУЛЬТЫВАЛЮТНЫ РАХУНАК ДЛЯ АХВЯРАВАННЯЎ:

Назва банка: Bank Millennium S.A.
Адрас: ul. Stanislawa Zaryna, 2A, 02-593, Warszawa
IBAN: PL97116022020000000216711123
SWIFT: BIGBPLPW
Імя ўладальніка рахунку: Fundacja “KARTA ‘97”
рызначэнне аплаты: Darowizna na cele statutowe

Звязацца з намі можна праз адрас charter97@gmail.com