Декрет о «тунеядцах» в стихах

Новый «тунеядский» закон интернет обсуждает уже неделю.

«Еврорадио» собрало примеры стихотворного фольклора.

Андрей Филипчик, «Вконтакте»

«Дармаеды, дармаеды, беларускія сыны!

За падаткі, за кайданы

Заплаці пяцьсот даляраў,

Каб чыноўнікі жылі!»

Максим Знак, Facebook

«За скромную цену в две базовых

Не будем мы больше обязаны…

Ура государству!

Даёшь тунеядство!

Так мило и дёшево! Сразу бы!»

Леонид Фридкин, Facebook

«Братцы, помогите разобраться,

Относить правительство куда?

Термин применимый — тунеядство?..

(Жизнь за счёт народного труда)».

Змитер Дяденко, Facebook

Я жыў сабе як жыў, бяды не ведаў —

Дбаў пра даляры, кошты на бензін...

Ды трапіў нечакана ў дармаеды!

І высветлілася — не я адзін.

Сказалі мне: «Жыццё ідзе не гладка,

А ты — нібыта здраднік на вайне».

Сказалі, што я не сплаціў падаткі —

Міністры галадаюць праз мяне.

Мяне складана збіць мастацкім свістам,

Я не паддамся лёгка на падман:

Гляджу тэленавіны — там міністры.

Аж шчокі не змяшчаюцца ў экран:

Зусім апухлі без маіх падаткаў,

Забыліся, калі ў іх быў абед...

І я сябе адчуў істотай гадкай.

Не пухну? Сто адсоткаў — дармаед!

Оксана Ромашкина, «Вконтакте»

Вот налог на тунеядство,

Улыбайтесь господа,

Узаконил «батька» рабство,

Это вам не ерунда!

Эй! Вы братцы-тунеядцы,

Засиделись в городах!

Нужно всем идти работать,

на картофельных полях!

Не лежите и не ешьте.

Не летайте за рубеж.

Закрывайте очень дружно,

Экономическую брешь,

Ведь не все ещё финансы,

«Батька» вытряс из людей.

Кошельки вы открывайте

И налог платить скорей!

Он повысил все налоги.

Хоть под паровоз ложись!

Скоро выпустит «эмбарго»

И на воздух, и на жизнь!

Виктор Малишевский, Livejournal

А хто там iдзе, у фэйсбуку iдзе

У агромнiстай такой грамадзе?

— Дармаеды.

А што яны нясуць у сваіх злых пастах,

На уладу без cрэбра, Палац Незалежнасці ў лапцях?

— Сваю крыўду.

А куды ж нясуць гэту крыўду ўсю,

А куды ж нясуць напаказ сваю?

— У падатковую.

А хто гэта iх, не адзiн мiльён,

Крыўду несць наўчыў, разбудзiў iх сон?

— Дэкрэт, гора.

А чаго ж, чаго захацелась iм,

Без выбару век, віртуалам нямым?

— Людзьмi звацца.